الدین

جای همگی خالی چند روزی مشهد مشرّف شده بودم. روبروی ضریح که می ایستادم، صدای دعا کردن مردم را می شنیدم. "امام رضا من دیگه لجباز نباشم" ، "امام رضا مریضم، شفام بده" ، "یا امام رضا سفرمون بی خطر باشه"

به نظر من این مدل دعا کردن صحیح نیست. اینکه مثلا از امام معصوم بخواهیم که مریضها را شفا بدهد یا فقیرها را غنی کند. بحث من درخواست مستقیم از امام است. آنچه باید انجام دهیم شفیع قرار دادن و وسیله قرار دادن (توسل) امام است. در حقیقت از خدا به واسطه آبروی این بزرگواران بخواهیم که حوائج ما را برآورده کند. البته احتمالا اینهایی که امام را مخاطب قرار می دهند هم منظورشان همین است اما باید روی ادبیاتمان هم دقت کنیم.

در دعاهایی که از معصومین به ما رسیده هم من یک جا هم ندیده ام که معصوم را خطاب قرار بدهد و درخواست حاجت کند. فقط درخواست شفاعت و واسطه گری است. اگر کسی سراغ دارد به من هم بگوید! مخاطب همه دعاها شخص خدای متعال است