کارخانه تولید حق راه بندازیم!

"فکر می‌کنم در یک جامعه آزاد، حق توهین به دین دیگران وجود دارد" این جمله را دیوید کامرون گفته.

این ایام که روزنامه فرانسوی به پیامبر ما -روحی فداه- توهین کرده، بحث آزادی بیان و آزادی ابراز عقیده خیلی گُل انداخته. بعد از شیرین کاری جدید گلشیفته هم خیلی ها از حق آزادی تَن صحبت کردند.

چند وقت پیش یک مطلب درباره حق نوشته بودم که هنوز هم سر همون موضع هستم. حق آزادی توهین به ادیان یا حق آزادی تن در حقیقت اصلا حق نیستند. حق مفهوم خودش را دارد و کسی نمی تواند برای خودش حق تولید کند. اینها یک سری لاطائلات است که یک عده شروع کرده اند به گفتنش و اسمش را گذاشته اند حق!

این حکایت را همه شنیده ایم. به نظرم باید در جواب اینهایی که از خودشان حق درست می کنند، به همین شیوه عمل کنیم!! مثلا بیایم ما هم یک سری حق درست کنیم. مثل حق زدن تو گوش مخالفین، حق منفجر کردن اروپایی ها، حق اهانت به خانواده لائیک ها، حق بیان الفاظ رکیک به دشمنان خود، حق پاشیدن اسید به صورت معتقدین به حق آزادی تن و قس علیهذا! بعد اگر آنها مخالفت کردند، بنشینیم و راجع به مبنا و منشا این حق ها و حق هایی که آنها خودشان تولید میکنند صحبت کنیم ببینیم فرق ما با آنها چیست!

و التفّت الساق بالساق

یکی از مبهم ترین حس ها برای من زمانی هست که قراره که روح از تن جدا بشه. اینکه دقیقا چه اتفاقی میفته و حال انسان در اون لحظه چه جوریه تجربه ای هست که حتما خواهیم داشت ولی کسی نیست که برایمان تعریف کند. 

تو بعضی از آیات قرآن و بعضی ادعیه ها اشاراتی به اون حالات شده و بسیار هم سخت توصیف شده. من تا حالا خودم جان دادن یک انسان رو ندیدم ولی از خیلی هایی که دیدند پرسیدم. چند وقت پیش به صورت کاملا اتفاقی فیلمی دیدم از لحظات مردن. خیلی عجیب بود و حسابی درگیرم کرد. هیچ کاری از دست هیچ کس برنمیاد. فریادهای دهشتناک و بی حاصل. واقعا پناه به خدا از سکرات موت. 

اینجا لینک اون فیلم هست. اگر کسی احساس میکنه توان دیدنش رو نداره نبینه. از ما گفتن بود