ولنتاین مبارک!

اگر در گذشته عشق یک امر درونی و جوششی بود امروز در دنیای مدرن که به قول زیگموند باومن دوره عشق سیال است عشق امری مادی و مصرفی شده است

از این جهت عجیب نیست که در این دوره نسل جدید چندان ارتباطی با اشعار حافظ و سعدی و مولانا بر قرار نمی کنند و "شوخی مگه بذاری بری نمونی" هیراد را یک عشق اسمانی می دانند

عاشق برای اثبات عشق خود نه سر به بیابان می گذارد، نه رخ زرد دارد بلکه کافیست در روز ولنتاین کادوی گران قیمت بگیرد عشق به مثابه یک کالا یعنی هر چه کالا لوکس تر و لاکچری تر عشق پاک تر و تاب تر!

کالایی شدن روابط اجتماعی که محصول سیاست های نئولیبرال است عشق را هم که به ظاهر امری کاملا حسی و درونی است بر سر بازار می آورد 

ولنتاین محصول این نوع نگاه به عشق است که عشق را تبدیل به مناسکی در چهارچوب منطق بازار می کند امری کاملا خالی از محتوا و درگیر فرم مصرف.

 دیگر وفاداری و از جان گذشتگی  بر سر عشق مهم نیست شما با کادو ولنتاین می توانید به ازای تمامی حماسه هایی که عاشقان جهان خلق کردند از معشوق دلبری کنید

اصرار بر احمق نمایی

این چند روز تلویزیون را دیدید؟ مصاحبه های مردمی درباره دهه فجر و راهپیمایی 22 بهمن را دیدید؟

 

یکی خودش را به زور از لا به لای جمعیت به جلوی دوربین می رساند و با صدایی که در حد فریاد است میگوید که آمده مشت محکمی به دهان استکبار جهانی بزند، یکی گوشی موبایل را جلوی گوشش گرفته و مثلا با ترامپ صحبت میکند، دختر نوجوانی میگوید که آمده تا خون شهدا پایمال نشود و بعد همان لحظه میزند زیر گریه، چند نفر را با گریم ترامپ و نتانیاهو و ابوبکر بغدادی درست کرده اند و دور گردنشان زنجیر انداخته اند و در خیابان میچرخانند، مجری از یک خانم شل حجاب میپرسد که آیا انقلاب برای قشر خاصی است و ایشان هم جواب منفی میدهند و مردم متاثر میشوند از اینهمه نفوذ انقلاب در قلب ها، پیرمردی میگوید اگر آمریکا به ایران حمله کند خودش ترامپ را کتک میزند و تکه تکه میکند و قس علیهذا.

 

از انقلابی که بر اساس مبانی مطهری و بهشتی و شریعتی و بازرگان شکل گرفت و از آن آرمانهای انسانی ارزشمند، چرا فقط این ابتذال سخیف و بی مایه باقی مانده؟ چه اصراری داریم که طرفداران نظام و انقلاب را احمق و کم هوش و کودک_فکر نشان دهیم؟

تقاضاهای بی ریشه، بی اندیشه

حدود یک ماه پیش فرصتی دست داد تا جلسه ای با آقای دکتر واعظ مهدوی داشته باشیم. هرچند آقای دکتر واعظ پزشک و عضو هیئت علمی دانشگاه هستند، اما به علت تجریه مدیریتی طولانی مدتی که در سازمان برنامه و بودجه دارند، میتوان تخصص اصلی ایشان را مساله بودجه دانست. موضوع جلسه درباره عدالت اقتصادی و اجتماعی بود. در خلال بحثها ایشان به مفهومی اشاره کردند که در بسیاری از بندهای بوجه قابل بررسی است. ایشان به دو مفهوم "نیاز" و "تقاضا" اشاره کردند. در بسیاری از مواقع از طرف جامعه "تقاضا"هایی وجود دارد که "نیاز" آنها نیست. مثل مریضی که از دکتر تقاضا میکند که برای او فلان دارو را تجویز کند اما نیاز او این دارو نیست. در مساله بودجه نیز گاهی از طرف جامعه تقاضاهایی شکل میگیرد که در واقع نیاز آنها نیست یا دست کم نیاز فوری آنها نیست. آقای دکتر به عنوان مثال بیان کردند که چندوقت قبل به علت تقاضایی که وجود داشت دولت صد میلیارد تومان به پرسپولیس و استقلال کمک مالی کرد در صورتی که واقعا نیاز جامعه مسائل بسیار مهمتری است.

 شاید یکی از وظایف روشنفکران و رسانه ها روشن کردن همین تفاوت میان این دو است. در بسیاری از موارد دیگر نیز میتوان بودجه را با همین خط کش "تقاضا" و "نیاز" سنجید. حتی بسیاری از هزینه های شخصی خودمان را میتوانیم با همین شاخص بسنجیم.

تندرو های جهان متحد شوید

نمایش یک فیلم در هندوستان باعث خشم هندوهای متعصب شد. 

پس از حضور فیلم پدماوتی بر پرده سینماهای هندوستان، هندوهای تندرو با تظاهرات و حمله به سینماهای این کشور پرده های سینما را پایین آوردند و چند خودرو را به آتش کشیدند 

فیلم پدماوتی راجع به یک ملکه هندوست که به جای اینکه تسلیم پادشاه مسلمان شود خود را به آتش می کشد.

گروه های تندرو معتقدند؛ رابطه جنسی پادشاه مسلمان با ملکه هندو در فیلم پدماوتی توهین به اعتقادات و فرهنگ هندوهاست درحالیکه اساسا چنین صحنه ای در فیلم وجود ندارد و کارگردان فیلم و کسانی که پدماوتی را دیده اند بارها وجود سکانس مدنظر تندرو ها را تکذیب کرده اند اما تندروهایی که فیلم  را ندیده اند اصرار دارند که سکانس توهین آمیز در فیلم وجود دارد 

این اتفاق که مشابه داخلی بسیاری دارد نشان می دهد تندروهای سراسر جهان شبیه هم اند، فیلمی را که ندیده اند به آن نقد دارند و به کتابی که نخوانده اند معترض اند.