الدین

 

یکی از اشکالات جامعه ما نگاه کاریکاتوری به مقوله دین و احکام شرعی است. گاهی برخی مسلمات دینی نادیده گرفته میشود و برخی مسائل فرعی چنان پررنگ میشوند که گویی جزو اصول دین هستند. 

 

از جمله آن مواردی که علیرغم گستردگی ابتلاء، حتی بسیاری از متدینین و متشرعین ما هم نمیدانند، وجوب زندگی مشترک زوجین پس از طلاق و در دوران عده است. زن جز در موارد ضروری نباید از خانه مشترک خارج شود و شوهر نیز جز در حالتی که زن مرتکب فاحشه مبیّنه شود حق ندارد زن را از خانه بیرون کند. در این مدت زن و مرد به همدیگر محرم هستند و نیازی به حجاب نیست و چنانچه بخواهند میتوانند بدون اجرای صیغه عقد جدید به یکدیگر رجوع کنند.

 

این مساله جزو واجبات مسلم شرعی است که در آیه اول سوره طلاق به صراحت به آن امر شده و فقها نیز  صراحتا به آن فتوا داده اند. جهت نمونه آیت الله سیستانی در مسأله ۲۵۴۱ رساله عملیه خود بیان کرده اند «کسی که زنش را طلاق رجعی داده، حرام است او را از خانه‌ای که موقع طلاق در آن خانه ساکن بوده است، بیرون کند، ولی در بعضی از موارد از جمله آن که زن زنا نماید، بیرون کردن او اشکال ندارد، و نیز حرام است زن برای کارهای غیر لازم بدون اذن شوهر از خانه بیرون رود، و بر مرد واجب است مخارج زندگی او را در دوران عدّه بدهد». سایر مراجع نیز به صراحت ترک منزل توسط زن و بیرون کردن زن توسط شوهر را حرام دانسته اند. 

 

علیرغم صراحت مساله و حکم روشن قرآن، متاسفانه شاهدیم که در جامعه اسلامی ما نه تنها این دستور اجرا نمیشود، بلکه حتی افراد از وجود چنین حکمی بی اطلاع اند. لازم است که روحانیون و سخنرانان مذهبی به جای ترویج بدعتها و مسایل و مستحبات کم اهمیت و فرعی، این مسایل اصلی و مهم را به مخاطبین مسلمان خود آموزش دهند. 

 

در آیه قرآن به حکمت این حکم نیز اشاره‌ای شده است و در آخر آیه مذکور  آمده است 《لعل الله یحدث بعد ذلک امرا》 و چه بسا همین زندگی مشترک در ایام عده باعث شود آن زن و مرد نسبت به یکدیگر نرم شوند و از جدایی صرف نظر کنند. بدیهی است که انجام این حکم در عمل میزان طلاق و عواقب آن در جامعه را نیز کاهش میدهد