تعصب روی "کالای" ایرانی یا "کارگر" ایرانی
مدت هاست که بحث حمایت از کالای داخلی در کشور به پرچم داری رهبری مطرح است
در سخنرانی های اخیر و نام گذاری امسال نیز روی سخن ایشان با مردم بود که روی خرید کالای ایرانی تعصب داشته باشند
اما سوال اینجاست آیا خرید کالای ایرانی ما را به یک نفع عمومی و خیر جمعی می رساند؟!
البته در اینکه باز کردن درهای تجارت جهانی، لغو تعرفه ها، ازادسازی قیمت ها به افزایش واردات و در نتیجه نابودی همین تولید ملی نیم بند منجر می شود شکی نیست اما صرف خرید کالای ایرانی از سوی مردم هم راه حل این بحران نیست
فارغ از این مسئله که وقتی همه تلاش دولت های پس از جنگ در راستای پیوستن ما به بازارهای جهانی و نزدیکی ۴به سیاست های بانک جهانی و صندوق بین المللی پول هست ایا می توان از مردم توقع داشت که در این بازار رنگارنگ مصرف گرایی کالای ایرانی مصرف کنند؟! و این خود یک چالش بزرگ است که دولت به جای اصلاح سیاست ها و ساختارها از مردم متوقع می شود!
مردم زمانی روی کالای ایرانی تعصب خواهند داشت که احساس کنند که خرید کالای ایرانی به خیر جمعی منجر می شود و در اصطلاح عامیانه به معنای از این جیب به آن جیب فرستادن پول است
کارگران طیف بیشتری از جامعه را نمایندگی می کنند تا پیمانکاران از این جهت باید خرید کالای ایرانی در معیشت کارگران نقش بیشتری داشته باشد تا حساب بانکی مالکان و پیمانکاران کارخانه ها!
در شرایطی که به علت فساد و عدم شفافیت، بسیاری از کارخانه های دولتی (اموال عمومی) به ثمن بخس در اختیار بخش خصوصی (رانتی) قرار می گیرد و یا با اعمال سیاست هایی، بسیاری از کارخانه ها را به ورشکستگی‌خودخواسته کشانده اند در وضعیتی که کارگران بدون هیچ سندیکا و اتحادیه در بدترین شرایط شغلی به سر می برند و قوانین کار بر علیه کارگران است و آن ها به عنوان اصلی ترین موتور محرک تولید کمترین سهم را از تولید می برند خرید کالای ایرانی برای عموم مردم چه فایده ای می تواند داشته باشد؟!
شاید تنها فایده آن برای کارخانه هایی که در این تولید نیم بند قصد ادامه دادن دارند این است که کارگرشان اخراج نمی شود و با یک حقوق حداقلی ادامه می دهد اما آیا این مسئله را می توان نفع عمومی دانست؟!
در شرایطی که کارگران در هفت تپه، هپکو و... خواسته ها و مطالبات برحق خود را چندین ماه است فریاد می زنند و جوابی جز برخورد پلیسی در یافت نمی کنند
نمی شود انتظار داشت که مردم روی امری که نفع عمومی نمی دانند و بیشتر به سود اقلیتی محدود خواهند بود تعصب داشته باشند! کاش به جای تعصب روی کالای ایرانی روی شرایط و قوانین کار که زندگی و معیشت یک کارگر و خانواده اش را شکل می دهد تعصب داشته باشیم
اینکه مردم روی قوانین کار و ... تعصب داشته باشند اصلا محلی از اعراب ندارد (ان هم با وضع مطالبه و شفافیت حالا)
این که فرمودید گرچه درست است. اما مخاطبش دولت و دولتی ها هستند.
قطعا خودتان هم میدانید و من تکرار می کنم که ارتقای اقتصاد داخلی دو بخش دارد. یکی مال ملت: خرید کالای ایرانی؛ یکی مال دولت: اصلاح ساختار.
این بخش مال ما،آن بخش هم مال آنها دیگر. ما وظیفه خودمان را انجام بدهیم انها هم وظیفه خودشان را.
اینکه بگوییم «وقتی فلان ساختار ایراد دارد دیگر چه تعصبی و چه کشکی» بله شاید تا حدی درست باشد اما کماکان حرکتی نیست و دردی را دوا نمی کند. اما انجام ان فرمول «ما ویفه خودمان، انها وظیفه خودشان« یک قدم هرچند کوتاه رو به جلو است.