الدین

تَکرار تاریخ

هشت سال پیش در چنین روزهایی داشتم با خودم دو دوتا چهارتا میکردم برای انتخاب کاندیدایم در پست ریاست جمهوری.

هشت سال پیش که تلگرام نیامده بود و خیلی از خبرها هنوز توی مجلات بودند. من مطمئن بودم که اگر رای سفید هم بیندازم به "او" رای نمی دهم.

باید نزدیک هشت سال می گذشت تا به این بلوغ برسم که یک انتخاب اشتباه شاید بتواند هشت سال از زندگی ام را تحت الشعاع قرار دهد.

آن روزها اما نمیدانستم چرا "او" را نمیخواهم. یعنی در کمال سادگی فکر میکردم این خود اوست که مرا و رایم را دفع می کند. فکر میکردم که از نوع سخنرانی کردنش است که بدم می آید. از گنده گویی هاش و از صراحت لهجه اش.

هشت سال باید میگذشت تا بفهمم دلیل نگاه سلبی ام به "او" اینها نبود؛ بلکه حلقه های دور او بود که مثل بوته های رز ماری در مزارع، مرا از او دور میکرد.

اطرافیان او در کسوت های مختلف بزرگترین دافعه اش بودند و او نمی دانست.

آن روزها روحانی-فیلسوفی از دوستداران او واجب الاطاعه اش می دانست به سبب تنفیذ رهبری. وزیر اقتصادش گویا فهمی از تاثیر میزان نقدینگی بر تورم نداشت. روزنامه نگار سمپاتش، به وضوح واقعیت ها را کتمان میکرد. وزیر ارشادش کتاب نبود که از تیغ ممیزی نگذرَاند. نماینده اش در یک اجلاس بین المللی انگلیسی را از روی کاغذ با اشتباه فراوان میخواند.

نماینده طرفدارش در مجلس با روزنامه نگار و حتی همکار خودش به بدترین شکل گلاویز میشد. و زمان میگذشت.

هشت سال باید میگذشت تا زمانی بیاید مثل قبل. انتخاب میان دو تیپ، دو نگاه، دو راه!

حالا همه آن ها که تازه فهمیده ام دلایل اصلی من بوده اند برای کنار گذاشتن محمود احمدی نژاد به هر قیمت و هزینه؛ دور یکی دیگر ایستاده اند.

تقریبا همان حرف ها همان شعار ها تنها تفاوت شان این ست که حتی شخصی به عوام پسندی احمدی نژاد را هم در چنته ندارند.

تردیدی نیست که دولت روحانی لغزش هایی داشته است.

چه بسیار خواسته های برآورده نشده که در این گرماگرم انتخابات در شعارهامان به رویَش آورده ایم.

و چه نقدها که قرار است بعد از جشن پیروزی سیل وار به سمتش روانه کنیم.

اما گفت و چه خوب گفت که با پنجاه و یک درصد نمی شود خیلی از کارها را پیش برد...

پس:

برخیز تا برخاستن یک یا علی مانده ست...

یا علی

پ.ن: مصراع از مهدی جهاندار است.