اجتهاد در تفکر امام

حرف الان و اتفاقات اخیر نیست. خیلی وقت است که سیدحسن خمینی یک ایده ای مطرح کرده و آن این است که باید در تفکرات امام اجتهاد کرد. به این معنا که باید اصول و مبانی تفکر امام را به دست آورد و در هر موضوعی به آنها رجوع کرد و با اجتهاد در مبانی به این نتیجه رسید که در نظامواره فکری امام پاسخ این پرسش چیست.

این را گفتم که ربطش بدهم به رویکرد صداوسیما و تریبون دارها راجع به 13 آبان امسال. امام یک دوره ای راجع به آمریکا یک حرفهایی زده اند و نمیشود آن حرفهای امام را از موقعیت زمانی و مکانی آن جدا کرد. یعنی این حرفها بالاخره در یک بستری زده شده. حالا نمیشود هرجا که اسم آمریکا آمد  کلمه "آمریکا" را در صحیفه سرچ کنیم و همانها را تیتر کنیم و به عنوان نظر امام مطرح کنیم.

این کار یک نوع اخباری گریِ احمقانه است. حالا ممکن است اگر در تفکر امام اجتهاد کنیم هم باز به همین حرفها برسیم اما شیوه ای که صداوسیما در پیش گرفته اشتباه فاحش روشی دارد. حالا آمریکا یک مثال است. میشود راجع به هاشمی و میرحسین هم همین حرف را زد. یعنی نمیشود با تعریف آن موقع امام از هاشمی و میرحسین راجع به الان نتیجه گیری کرد و گفت امام اگر الان بود همین حرفها را میزد.

بسم الله ...

دوم مهر که اومدم وبلاگ رو چک کنم دیدم به درجه رفیع فیلترینگ نائل اومدم و به باشگاه دوتایی ها پیوستم! اون از مرحوم قرص ماه و این هم از مرحوم الدین.

مرحوم الدینِ سابق یک وبلاگ گروهی بود که من وسطهای کار به دوستان پیوستم و البته اواخرش من مونده بودم و حوضم!  همون روز اول که وبلاگ فیلتر شد تصمیم گرفتم که دوباره یک وبلاگ دیگه راه بندازم و بالاخره اون ایده امروز عملی شد. علت تاخیر، هم تنبلی خودم بود و هم منتظر یودم یکی از دوستان قالب وبلاگ قبلی رو برای اینجا بگذارند که ایشون هنوز فرصت نکردند و من گفتم تا محرم نشده اینجا رو افتتاح کنم و ان شاءالله قالب هروقت آماده شد ازش رونمایی میکنیم!  

الدین جدید دیگه گروهی نیست چون محی الدین و سراج الدین دیگه نمی نوشتند. البته ما به اون دو بزرگوار همچنان ارادت کامله داریم! از اونجایی که مطالب قبلی هویت و عقبه این وبلاگ محسوب میشدند بعضی از پستها رو یه اینجا منتقل کردم. من خودم از پستهای اولیه کپی گرفته بودم پستهای آخر هم آقاضرغام بازیابی کردند و البته این وسط کلی از پستها نابود شدند.

الدینِ سابق که به رحمت خدا رفت برخی از دوستان ابراز محبت کردند (اینجا و اینجا و اینجا و اینجا) که از همه شون عمیقا سپاسگزاری میکنم. ان شاءالله تو شادیهاشون جبران کنم!

القصه اینکه به یاری خدا اینجا رو امروز راه میندازم و امیدوارم هرچه اینجا میکنیم یا ذخیره مثبت آخرتمون باشه یا حداقل وزر و وبالمون نباشه.

ما زنده به آنیم که آرام نگیریم/ موجیم که آسودگی ما عدم ماست

زیر هشت

منتقل شده از وبلاگ قبلی:

28 آبان 88 . ظهر بود و من سمت میدان توپخانه بودم. حمید زنگ زد و گفت امروز عصر در یک کافه در خیابان مطهری قرار است با بعضی بچه ها جمع شوند و صحبت کنند و به من هم گفت بیا. آدرس را برایم پیامک کرد. نه حوصله اش را داشتم و نه این قبیل جلسه ها را مفید میدانستم. از نظر روحی هم با آن بچه ها احساس نزدیکی نمیکردم. منتها خودم رویم نمیشد به حمید بگویم نمی آیم. صادق را واسطه کردم و گفتم به حمید بگو فلانی نمی آید.بعد از چند دقیقه صادق پیامک زد که به حمید گفته و قضیه حل شد.

 

عصر فردای آن روز مهمان داشتیم. از طرف صادق یک پیامک برایم آمد: "آن قرار دیروز که نرفتی همه بچه ها را گرفته اند. حمید اینها را". خبر ویران کننده بود. حسی سه گانه داشتم. از یک طرف ناراحت بودم بابت دستگیری بچه هایی که اغلب میشناختمشان. از یک طرف خدا را شکر میکردم که خطر از بیخ گوشم گذشت. و حس ترس از اینکه ممکن است سراغ من هم بیایند.

شنیدم که حمید را بعد از دستگیری برده اند خانه شان و کامپیوتر و وسایلش را برده اند. دائم پیش خودم فکر میکردم که اس ام اس های موبایل حمید را چک میکنند و به اسم من هم میرسند و احتمال دارد سراغ من هم بیایند. فکر کنم ده روزی از بازداشت بچه ها گذشته بود که آزادشان کردند. دیدن حمید که رفتیم از زندان و انفرادی اش برایمان تعریف کرد. خودم را در آن فضا قرار میدادم. فضایی که اصلا از من دور نبود و چیزی نمانده بود که من خاطره گوی آن جمع باشم. واقعا حس بدی بود

................

امروز با ضرغام رفتیم باغ موزه قصر. یک قسمت داشت که زمان رضاشاه ساخته بودند. قمست دوم را محمدرضا ساخته بود که مخصوص زندانیان سیاسی بود و اسمش بند6 بود. قسمتی از بند6 را "شب آخر" نامگذاری کرده بودند. سلولهای انفرادی بود که اعدامی ها شب آخر زندگی شان را آنجا میگذراندند و صبح از آنجا میرفتند برای اعدام. شبیه این صحنه را فیلم "من مادر هستم" نشان داده بود. وحشتناک بود. وارد سلول که شدم پیش خودم فکر کردم چند نفر شب آخر عمرشان را اینجا گذرانده اند و تا صبح چه کرده اند و  به چه چیزی فکر کرده اند؟ واقعا حس بدی بود.دیدن زندان قصر دوباره زندان و همذات پنداری آزاردهنده را در ذهنم زنده کرد

من هنوز سر حرفم هستم

منتقل شده از وبلاگ قبلی:

چند وقت پیش با دکتر دلشاد بحث میکردم. من میگفتم در این دوره و زمانه که خیلی ها به بی دینی تظاهر میکنند و عدم اعتقادشان را در ویترین میگذارند، خوب ما هم سعی کنیم دینداری مان را تظاهر کنیم. ما هم اگر خواستیم نماز بخوانیم بدون هیچ خجالتی وسط پارک روزنامه بیندازیم و نماز بخوانیم. چرا همه تظاهر به گناه را ببینند اما نمودهای دینداری را نبینند؟

دکتر مخالف بود و میگفت اصلا دین این قبیل حرفها نیست. ولی من هنوز هم سر حرفم هستم. اصلا فکر میکنم خیلی از شعائر دینی ما هم همین هدف را دارند. در همین خیابانهایی که تا چند روز پیش بعضی ها علنا روزه خواری میکردند و دهن کجی به شریعت، روز عید مردم می آیند و خیابان را می بندند و نماز راه میندازند. و این بروز دادن دینداری حداقل برای مثل من این حس خوب را به وجود می آورد که هنوز هم ما تعدامان به رخ کشیدنی است!

جمعه ای که ماندگار شد!

منتقل شده از وبلاگ قبلی:

بچه که بودم فوتبال بازی میکردم. بازی ام هم بد نبود. اما الان بازی نمیکنم. اساسا از فوتبال حرفه ای تو ایران خیلی هم بدم میاد. از پول بیت المال خاصه خرجی کردن برای یکسری افراد بی صلاحیت واقعا اذیتم میکنه. استدلال طرفدارهای فوتبال حرفه ای هم خیلی شنیدم اما هیچکدوم به نظرم قانع کننده نیست. یعنی هزینه اش به فایده اش نمی ارزه. خدا میدونه چقدر از عمر انسانها بابت فوتبال تلف شده و اگر الان حساب کنند از اینهمه وقت گذاشتن برای فوتبال چی گیرشون اومده قطعا حسرت میخورند.

حالا این منِ مخالف فوتبال خیلی علاقه مند بودم یک بار برم استادیوم. نه برای دیدن فوتبال بلکه برای دیدن مردمی که میاند استادیوم. محی الدین یک جمله قشنگی میگفت. میگفت هرجا تصادف میشه مردم می ایستند و صحنه تصادف رو میبینند اما یک جامعه شناس می ایسته و رفتار مردم رو میبینه. خلاصه من هم ذوق جامعه شناسانه ام گل کرد و  جمعه دو هفته پیش (25مرداد)  به پیشنهاد ضرغام برای اولین بار در عمرم رفتم استادیوم صدهزار نفره آزادی.

بازی پرسپولیس و ملوان بود. خیلی میترسیدم تلویزیون نشونم بده و آبروم جلوی دوست و آشنا بره! در حین بازی سعی میکردم به افراد و شعارها دقت کنم. افتضاح بود! فحش ناموس نقل و نبات بود. البته شعارهای دسته جمعی خیلی موهن نبود. اما جالب ترین نکته ای که برام داشت این بود که ریتم و آهنگ اکثر شعارها برگرفته از مولودی ها و مداحی ها بود. نمیدونم چرا ولی واقعا برام عجیب بود. یک عده هم اون وسط لیدرِ شعارها بودند که خودشون رو خفه میکردند. از قبل پیش خودم فکر میکردم که کسر شان آدمه که بخواد به حرف لیدرها گوش بده و بشه مجری اوامر اونها. بازی با یک گل تموم شد.

اما این استادیوم رفتن یک اتفاق دیگه هم داشت که برای همیشه این خاطره برام ماندگار شد. موقع برگشت که داشتیم سوار اتوبوس میشدیم فهمیدم گوشی ام را دزدیده اند! گوشی ای که کمتر از سه ماه بود خریده بودم!

[عنوان ندارد]

منتقل شده از وبلاگ قبلی:

اواخر دعای افتتاح میگوید:اللهم انا نشکو الیک فقد نبینا صلواتک علیه وآله وغیبة ولینا وکثرة عدونا وقلة عددنا وشدة الفتن بنا وتظاهر الزمان علینا

این قسمت رو ما خوب نمیفهمیم. یعنی درک درستی ازش نداریم. شیعیان احساء و قطیف میفهمند. شیعیان بحرین میفهمند. شیعیان پاکستان و افغانستان میفهمند.

یدرککم الموت

منتقل شده از وبلاگ قبلی:

نوروز سال قبل همه خانواده رفته بودند مشهد. همسایه مان هم نبود. برای اینکه خانه تنها نماند من ماندم تهران. شب دوم یاسوم، نزدیک ساعت سه شب بود که رفتم  آشپزخانه. شیر آب را که باز کردم یکدفعه حالم یک جوری شد. چشمم سیاهی رفت، بی حال شدم و سینه ام سنگین شد. دور خودم می چرخیدم. نمیدانستم باید چه کنم.یاد این افتاده بودم که میگویند موقع مرگ جان در سینه می آید و سینه سنگین میشود و توصیه میکنند سینه محتضر را سبک کنید. یاد آیات سوره قیامت افتاده بودم: کَلَّا إِذَا بَلَغَتْ التَّرَاقِیَ / وَقِیلَ مَنْ رَاقٍ/ وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ/  وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ/ إِلَى رَبِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ

نمیخواستم تسلیم مرگ شوم. میترسیدم از اینکه بمیرم. هی راه میرفتم از ترس مرگ. وحشتناک بود، وحشتناک. قبل از آن هیچوقت فکر نمیکردم اینقدر از مرگ بترسم. از اینکه بدون هیچگونه آمادگی بمیرم. راه میرفتم و توبه میکردم اما پیش خودم میگفتم توبه این موقع به چه درد میخورد؟ به حسرتهایم فکر میکردم. ای کاش فلان، ای کاش بهمان ...

فکر میکردم اگر یک جا بنشینم کارم تمام است. رفتم حیاط. باران عجیبی هم می آمد. زنگ زدم به صادق. بیدار بود. گفتم حالم اینطوری شده، اگر مُردم زود بیایید سراغم و نگذارید جنازه ام بو بگیرد. کمی حالم بهتر شد. رفتم بالا. تمام وجودم خیس شده بود. این نزدیک ترین تجربه من از مرگ بود. وحشتناک بود. اصلا فکر مرگ اینقدر ترسناک باشد. بعد از آن اتفاق وقتی از حالات احتضار و سکرات موت میشنوم راحت تر درک میکنم. خدا به همه رحم کند. وحشتناک است

مساله مصر

منتقل شده از وبلاگ قبلی:

من این چند وقت اخبار منطقه رو با دقت پیگیری میکنم. اتفاقات مصر، سوریه، قطر، عربستان، عراق،ترکیه.قربونش برم یه جای سالم تو منطقه نمونده. ولی نباید ناشکری کرد که بحمدالله ایران همچنان رام و آرامه.

تو همه تحولات منطقه من نمی فهمم تحرکات مصر چه معنی میده؟ بالاخره مردم رفتند پای صندوق و مرسی رای آورده و الان هم رئیس جمهور رسمی و قانونی مصر محسوب میشه و هیچکس هم در صحت انتخابات شبهه ای نداشت. ابنکه یک عده دولت رو قبول ندارند چه معنا داره که بیاند تو خیابون و اعتراض کنند و تقاضای انتخابات زودهنگام داشته باشند؟

خوب آخه دیوانه ها به فرض که انتخابات دوباره برگزار شد و شما رای آوردید، قبول میکنید که این دفعه اخوانی ها بیاند تو التحریر و بگند میخوایم انتخاب زودهنگام برگزار بشه؟ آخه احتمال نمیدید این خلیفه کشی یک روز دامن خلیفه خودتون هم بگیره؟

........

فیلم به شهادت رسیدن حسن شحاته رو دیدم. فاجعه بود. نمیدونم این تبلیغاتی که میگند موج شیعی داره راه میفته چقدر صحت داره. بعید نمیدونم بادکنکی باشه که سلفی ها باد کردند تا رفتارهای احمقانه خودشون رو توجیه کنند

چاره ای جز شرکت نیست

منتقل شده از وبلاگ قبلی:

رای ندادن که اصلا اثری نداره. هزار نفر هم شرکت کنند تلویزیون صف ها رو نشون میده و پشت هم بیانیه میدند که حماسه سیاسی خلق شد. رای دادن اگر دو درصد هم اثر داشته باشه بهتر از رای ندادنه.

رای دادن هیچ موونه ای هم نداره. یک اثر انگشت و یک مهر در شناسنامه که به هیچ جای عالم برنمیخوره. عقلی محض هم نگاه کنیم رای بهتر از تحریمه.

منتها من دل خوشی از حسن روحانی ندارم و خیلی روش و منشش رو نمی پسندم. فقط به دو دلیل بهش رای میدم: یکی اینکه شخصی مثل خاتمی درخواست کرده. دوم اینکه رای روحانی علاوه بر اینکه یک رای به روحانی است یک "نه" به کاندیدای تمامیت خواهان است. من بعید میدونم اگر روحانی رئیس جمهور بشه آبی ازش گرم بشه.پیش بینی من هم اینه که قالیباف و روحانی میرند دور دوم و در نهایت قالیباف رئیس جمهوره و من از این قضیه خیلی ناراحت نمیشم.

اگر درست دربیاد یه مسابقه فینال با هشت پای پیشگو برگزار میکنم ببینیم کدوم قهرمان میشیم!!اما انصافا عجیبه. اونهایی که قسم میخوردند که دیگه به هیچ وجه تو انتخابات شرکت نمیکنند یکی یکی دارند اعلام حضور میکنند. جمهوری اسلامی باید قدر این مخالفین نازنین و سریع الرضای خودش رو بدونه!!!

فیس بوکولوژی!

منتقل شده از وبلاگ قبلی:

برنامه پارک ملت که پخش میشد چند قسمتی راجع به مسائل اجتماعی فوتبال صحبت کردند. یک خانم دکتری بود که حرف جالبی زد و مضمون حرف ایشان این بود که استادیوم فوتبال خودش یک اخلاق و فضای خاصی دارد مستقل از افراد آن. مثلا میگفت یک پزشکی که شخصیت اجتماعی خاصی دارد وقتی به استادیوم میرود رفتارهایی انجام میدهد که هیچوقت در حالت عادی انجام نمیدهد یا حرفهایی به زبان می آورد که اگر خودش باشد و خودش این حرفها را نمیزند و او انگار که در فضای مستقل استادیوم حل میشود.

 

گمانم فیس بوک هم همچین فضایی پیدا کرده. یعنی خودش یک اخلاق و منش خاص دارد که افراد ناخواسته در همان فضا قرار میگیرند و به همان سبک رفتار میکنند. یک فضای لودگی و انتقادی نسبت به فضای کشور با گرایشهای دین گریزی و حتی دین ستیزی. خیلی ها را در فضای عادی میشناسم که رفتارهای معقولی دارند و حرفهای حساب شده ای میزنند اما همین آدمها همین که وارد فیس بوک میشوند حرفهای خاصی میزنند که به تعبیری "فیس بوک پسند" است. معمولا لایک های بالا هم مربوط به همین حرفهای "فیس بوک پسند" است.

عکسهای پروفایل هم که خودش مثنوی هفتاد من است! راجع به خانمها انگار میشود یک قاعده استنباط کرد: چادری ها در فیس بوک مانتویی اند؛ مانتویی های پوشیده مانتویی بدحجاب؛ مانتویی های بدحجاب در حد مدلهای اروپایی! باز عکس پروفایل آقایان انصافا در کل معقول تر است!

یکی از دلایلی که من از فیس بوک کنار کشیدم همین بود. دوست نداشتم در فضای غالب حل شوم. خیلی  های دیگر هم دیدم که به همین دلیل کشیدند کنار