الدین

منتقل شده از وبلاگ قبلی:

نوروز سال قبل همه خانواده رفته بودند مشهد. همسایه مان هم نبود. برای اینکه خانه تنها نماند من ماندم تهران. شب دوم یاسوم، نزدیک ساعت سه شب بود که رفتم  آشپزخانه. شیر آب را که باز کردم یکدفعه حالم یک جوری شد. چشمم سیاهی رفت، بی حال شدم و سینه ام سنگین شد. دور خودم می چرخیدم. نمیدانستم باید چه کنم.یاد این افتاده بودم که میگویند موقع مرگ جان در سینه می آید و سینه سنگین میشود و توصیه میکنند سینه محتضر را سبک کنید. یاد آیات سوره قیامت افتاده بودم: کَلَّا إِذَا بَلَغَتْ التَّرَاقِیَ / وَقِیلَ مَنْ رَاقٍ/ وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ/  وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ/ إِلَى رَبِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ

نمیخواستم تسلیم مرگ شوم. میترسیدم از اینکه بمیرم. هی راه میرفتم از ترس مرگ. وحشتناک بود، وحشتناک. قبل از آن هیچوقت فکر نمیکردم اینقدر از مرگ بترسم. از اینکه بدون هیچگونه آمادگی بمیرم. راه میرفتم و توبه میکردم اما پیش خودم میگفتم توبه این موقع به چه درد میخورد؟ به حسرتهایم فکر میکردم. ای کاش فلان، ای کاش بهمان ...

فکر میکردم اگر یک جا بنشینم کارم تمام است. رفتم حیاط. باران عجیبی هم می آمد. زنگ زدم به صادق. بیدار بود. گفتم حالم اینطوری شده، اگر مُردم زود بیایید سراغم و نگذارید جنازه ام بو بگیرد. کمی حالم بهتر شد. رفتم بالا. تمام وجودم خیس شده بود. این نزدیک ترین تجربه من از مرگ بود. وحشتناک بود. اصلا فکر مرگ اینقدر ترسناک باشد. بعد از آن اتفاق وقتی از حالات احتضار و سکرات موت میشنوم راحت تر درک میکنم. خدا به همه رحم کند. وحشتناک است