الدین

این چندوقتی که صحبت از بازگشت احمدی نژاد مطرح شده، خیلی ها موضع گیری کرده اند و آن قدری که من دیدم، مهمترین علت مخالفت با بازگشت احمدی نژاد، مساله خانه نشینی یازده روزه بود. این چند روزه امثال این جمله را زیاد خواندیم که "اجازه تکرار قهر یازده روزه را نمی دهیم" یا "کسی که یازده روز قهر کرده بود دیگر نمی تواند رییس جمهور شود"

اما به نظر من خانه نشینی یازده روزه نه تنها کار بدی نبود، بلکه جزو معدود نقاط مثبت کارنامه احمدی نژاد بود.

طبق قانون اساسی، رییس جمهور و رهبر وظایف و اختیاراتی دارند که از جمله اختیارات رییس جمهور انتخاب وزرا است (اصل 133) و رییس جمهور در برابر مجلس مسئول اقدامات هیئت وزیران است (ذیل اصل 234) و طبق اصل 136 رییس جمهور می تواند وزیر را عزل کند.

اگر چه در عرف مشهور است که برخی وزرا و از جمله وزیر اطلاعات با مشورت و هماهنگی رهبری انتخاب می شوند اما این مساله به هیچ وجه مبنای قانونی ندارد و تنها عرفی شده است که ریشه اش نیز نامعلوم است. لذا در مساله آقای مصلحی (و ایضا مشایی)، رهبری طبق قانون اجازه دخالت نداشتند و این مساله جزو اختیارات رییس جمهور بود و احمدی نژاد هم از اختیارات خود دفاع کرد و منتهی به آن ماجرای یازده روزه شد.

لذا به نظر من نقطه های سیاه پرونده احمدی نژاد، تورم بالای چهل درصد، رشد اقتصادی منفی هفت، خالی کردن صندوق ذخیره ارزی، دشمن تراشی در سیاست خارجی، رواج پوپولیسم و ادبیات لمپنی و عدم انضباط مالی و غیره است و نه خانه نشینی یازده روزه!