الدین

منتقل شده از وبلاگ قبلی:

میگویند چند وقت پیش یک همایشی گرفتند و در آن بنا داشتند زیباترین شعری که راجع به امیرمومنان (ع) سروده شده است را انتخاب کنند. جالب اینکه شعری که انتخاب شد را شاعری اهل تسنن سروده بود. همان سعدی خودمادن.علی حبه جُنه، قسیم النار و الجَنهولی المصطفی حقا، امام الانس و الجِنهاین که حب علی سپر از آتش جهنم است و علی است که مقسم بهشت و جهنم است و او امام جنیان و انسیان است را شاید حتی بعضی شیعه ها قبول نداشته باشند اما این سعدی سنی اینقدر زیبا میگوید.

یک آشپزی بود که آن اوایل که قاچاقی میرفتند کربلا، طی یک ماجرای پر بلایی قاچاقی رفته بود آن طرف و الان حدود 7، 8 سال است که دائم آنجاست و برای زوار ایرانی غذا میپزد. حدودا هر 45 روز یکبار هم چند روزی می آید تهران. میگفت شیوه کارشان اینطوری است که به صورت گردشی در شهرهای مذهبی عراق میچرخند و غذا میپزند. این بنده خدا داشت تعربف میکرد که مردم هر کدام از شهرها چه خصوصیتی دارند و ویژگی هر شهری چیست. راجع به نجف که حرف میزد تعبیر قشنگی به کار میبرد. میگفت وقتی در حرم امیرالمومنین راه میروی یه کَتی راه میروی. انگار هندوانه گذاشته اند زیر بغلت. میخواهی به زمین و زمان فحر بفروشی که مولایت علی است. از اینکه شیعه علی هستی افتخار میکنی.

خیلی این تعبیر به دلم نشست. جدا که آدم چقدر کیف میکند از اینکه میگوید "من شیعه امیرالمونین هستم"