الدین

منتقل شده از وبلاگ قبلی:

این روزها هفته دفاع مقدس است و همه از جنگ حرف میزنند و بعضی ها هم چند سالی است که انگار برای بیان "ناگفته های جنگ" مسابقه گذاشته اند. سن وسال من و دوستانم که به جنگ نمیخورد اما جنگ برای ما هم مهم بود. مثلا یکی از بازی های رایج دوران کودکی من و بچه های هم سن و سالم "جبهه بازی" بود. چند نفرمان ایرانی میشدیم و چند نفرمان عراقی و پشت مبل ها و پشتی ها سنگر میگرفتیم و میجنگیدیم و اسلو موشن شهید میشدیم! اما ندیدم بچه های الان از این بازی ها بکنند.

همه ما از جنگ بیشتر از عملیات ها شنیده بودیم و شهیدانش. تصور من تا همین چند سال پیش این بود که ایران در همه عملیات ها پیروز بوده و وقتی جنگ تمام شده صدامی ها عزا گرفته اند. البته الان هم ذره ای از ارادت من به شهدا کم نشده است و معتقدم تک تک نفسهایی که میکشیم را مدیون آنهاییم. اما چند وقتی است معماهای بزرگی از جنگ در ذهنم نقش بسته. مثل نقش افراد مختلف در طول جنگ و داستان پر پیچ و خم قطعنامه.

اما مهمترین چیزی که ذهن من را درگیر کرده این است که چرا آمریکا در طول جنگ به ما موشک میفروخته؟ مگر ما نمیگوییم آمریکا تمام قد پشت صدام بوده تا جمهوری اسلامی را نابود کند؟ پس چرا هاشمی در کتاب خاطراتش مینویسد که در میانه های جنگ آمریکا به ما موشک میفروخته؟ این معمای بزرگی است برای من که امیدوارم جوابی برایش پیدا کنم