ما و اعتراضات (۱) - چرا اینقدر خشن؟؟
اعتراضاتی که در خیابان های مختلف ایران دید شد را نه می توان جنبش نامید و نه یک انقلاب. بیشتر از هرچیز بغض شکسته و خشم مردمی بود که از فساد، بیکاری، گرانی و ناکارآمدی اقتصادی نظام به ستوه آمده و بدون هیچ رهبر و گروه مرجعی و حتی خواسته واحد و مشخصی به خیابان ها آمده بودند.
متاسفانه این اعتراضات به سرعت چهره خشنی به خود گرفت که نتایج ناخوش آیندی داشت. اگرچه نمی توان به صورت کامل احتمال نفوذ خارجی را نفی کرد اما اگر کسی با جامعه ایران و اقشار فرودست آن به صورت مستقیم رابطه داشته باشد به خوبی درک می کند که این خشونت ها چندان دور از انتظار نبوده است. اگر دقت کنید بیشتر کشته ها مربوط به شهرهای کوچک است و در شهرهایی مانند دورود و ایذه عموم مردم اسلحه دارند و در این مناطق حتی برگزاری یک عروسی نیز ممکن است با تلفات همراه باشد.
شهرهای دیگری مانند نجف آباد (در اطراف اصفهان) و منطقه حاشیه ای آن (معروف به یزدانشهر) در روزهای معمولی نیز شاهد درگیری اشرار و خلافکاران هستند. اینکه در چنین شهرهایی که متاسفانه حل خشونت آمیز مشکلات بخشی از فرهنگ مردم است اینکه یک اعتراض ساده به سادگی تبدیل به اقدامی خشن می شود کاملا طبیعی است. چنین اتفاقاتی به دفعات در مناسبت های مختلف رخ می دهد اما خبر آن چندان شنیده نمی شود.
اما در شهرهایی مانند تویسرکان که مردم آرامی دارد چرا سطح خشونت بالا می رود؟؟ چرا در شهرهای بزرگ نیز شاهد کنش های خشن تری به نسبت اعتراضات جنبش سبز بودیم؟
واقعیت این است که وقتی مردمی مانند همین گردو کاران تویسرکان با خشکسالی و سرمازدگی درختان در زمستان و واردات گردو از چین روبرو شده و به خاک سیاه می نشینند از سر خشم و ناامیدی به خیابان می آیند. چنین مردمی با کوچکترین عکس العمل خشنی از سوی پلیس دست به خشونت می زنند. از سوی دیگر وقتی هیچ گروه سیاسی یا صنفی منتقد رسمی در داخل حاکمیت وجود نداشته باشد منتقدان بتوانند در قالب آنها فعالیت کنند و این گروه ها بتوانند تظاهرات ها را رهبری و از اقدامات خشونت آمیز احتمالی جلوگیری کند طبیعی است که اعتراض خیابانی به سرعت خشن شود.
اعتراض مسلامت آمیز باید در شرایط عادی تر تمرین شده باشد. اما وقتی نظام دربرابر هر نوع اعتراض مسالمت آمیزی همان شیوه ای را در پیش می گیرد که دربرابر یک اقدام مسلحانه در پیش میگیرد نباید انتظار داشته باشیم مردم بلد باشند مسالمت آمیز اعتراض کنند.
وقتی همه اینها را در نظر بگیریم از تعداد کشته ها شکه نمی شویم و تازه متوجه می شویم که چه قدر خود مردم ما برای خشونت آمادگی دارند. به نظر می رسد در صورتی که اعتراضات آینده از کنترل خارج شوند ایران زمینه لازم برای بدتر از سوریه شدن را دارد.
دوست دارم هر کسی هر جا هست اطلاعاتی که واقعی هست بگه بدونم
هر چند از گرانی و این وضع اقتصادی بسیار ناراضی ام
حتی امکان جدایی و بخش بخش شدن کشور هست
منتظر اخبار از دوستان هستم