الدین

شب شهادت امام رضا (علیه السلام) زوار از همه جای ایران جمع میشوند و یکی از شلوغ ترین شبهای مشهد است. شب شهادت داشتم تلویزیون  را نگاه میکردم، دیدم یکی از صحن ها را بسته اند و یک سری از خدّام حرم به صورت دایره وار و با فاصله خیلی زیاد ایستاده اند و دارند مراسمی با آدابی خاص انجام میدهند.

فردا شب هم که شب شام غریبان بود دوباره تلویزیون نشان میداد که عده زیادی از خدام، حدودا نیمی از صحن را گرفته بودند و با ترتیب خاصی ایستاده بودند و مراسم ویژه ای انجام میدادند و مردم هم نظاره گر بودند. بعد مجری اعلام کرد همه بایستید به احترام پرچم هیئت عزاداری خدام. همه بلند شدند و یک پرچم طی مراسم باشکوهی وارد صحن شد و پشت سرش تعداد زیادی از خدام  با ترتیبات ویژه ای به صف وارد شدند.

کسانی که مشهد مشرف شده اند به احتمال خیلی زیاد با این صحنه مواجه شده اند که به یکباره بخشی از حرم (که نزدیک ضریح و جای بسیار شلوغی است) را خالی میکنند و تعدادی از خدام با شمعدانهای مخصوص وارد میشوند و مراسم خاصی برگزار میکند و قرآن و مدح و ثنای اهل بیت میخوانند.

به راستی هدف از این کارها چیست؟ در شب شهادت حضرت رضا که حرم در اوج شلوغی است، چه منطقی دارد که یک صحن بزرگ را قُرُق کنند و در اختیار کسانی قرار دهند که قاعدتا وظیفه اصلی شان خدمت و تامین رفاه زوار است؟ این مقدار تشریفات و آیین و مراسم برای خدّام چه ضرورتی دارد؟ چرا باید لباس خدام داخل حرم با آنهایی که فرش پهن میکنند و کف صحن ها را جارو میکنند فرق داشته باشد؟ چرا باید خدام مراسم عزاداری ویژه ای داشته باشند که با سایر مردم متفاوت است؟ ایجاد یک طبقه خاص با احترامات و آیین های ویژه برای کسانی که قاعدتا صرفا باید خدمتگزار زوار باشند،آیا واقعا جایگاهی در مکتب اهل بیت دارد؟