الدین

در عراق:

تا پیش از آنکه داعش به مرزهای شهر اربیل  برسد بارزانی ۵ بار از آمریکایی ها کمک خواسته بود اما هیچ خبری از کمک نشد. دست به دامن ایران شد، با وزارت خارجه ایران تماس گرفت و درخواست کمک کرد. خود بارزانی تعریف می کند وزارت خارجه ایران شماره قاسم سلیمانی را به او داد و گفت امور مربوط به عراق کاملا در اختیار ایشان است.

در سوریه:

در حالی که فتح رقه، پایتخت داعش توسط نیروهای دموکراتیک سوریه (ترکیبی از نیروهای کرد، عرب و ترکمن) همزمان شد با موفقیت ارتش سوریه در باز پس گیری دیرالزور از داعش، برای بسیاری از ناظران این سوال مطرح شد که آیا دولت سوریه می پذیرد رقه در دست نیروهای دموکراتیک سوریه باقی بماند یا نه؟ پاسخ به این سوال در ایران داده شد اما نه از سوی وزیر خارجه بلکه از طرف مشاور رهبر ایران. روز ۱۴ آبان روزنامه ایران دیلی به نقل از علی اکبر ولایتی نوشت:‌ ارتش سوریه به زودی به سوی رقه حرکت می کند.

در لبنان:

نشریه النشره در خصوص استعفای سعد حریری نوشت: چند روز پیش نخست وزیر لبنان، سعد الحریری به عربستان رفته و با بن سلمان دیدار کرد. به عقیده تحلیلگران، حریری از طریق بن سلمان مطلع شده بود که روسیه قصد دارد اختلافات بین ریاض و تهران را برطرف کند. در این بین، سعودی ها خواستار نفوذ بیشتر در عراق، سوریه و یمن می شوند و این پیام را از طریق حریری به تهران منتقل می کنند. پاسخ منفی ایران به خواسته سعودی ها توسط هیئتی، البته نه به ریاست جواد ظریف که به ریاست علی اکبر ولایتی به حریری منتقل  می شود.

تمامی موارد فوق مربوط به سیاست خارجه ایران است، اما در هیچ یک وزیر خارجه حضور ندارد. به نظر می رسد وزارت خارجه و دولت در رابطه با همسایگان و مسائل مهمی مانند محور مقاومت هیچ قدرت و تاثیری ندارد. تنها موضوعی که به وزیر خارجه ی فعلی مربوط است موضوع برجام و پاسخگویی به اظهارات مقامات اروپایی و آمریکاییست و تقریبا در هیچ موضوع مهم و استراتژیک دیگری اثری از ایشان دیده نمی شود. بنابر این به نظر می رسد سکان سیاست خارجی در دست هر که هست در دست وزارت خارجه و دولت نیست.