الدین

اونهایی که دوستهای خوب دارند، میدونند که خیلی وقتها یک دوست خوب از برادر به آدم نزدیکتره. خیلی حرفهایی که به برادرت هم نمیتونی بزنی، خیلی راحت میتونی با دوست صمیمی ات درمیون بگذاری.

اما دوستی عالم عجیبی داره.  گاهی برای یک موقعیت  خاص یا حتی خیلی سخت، یک دوست دور که شاید سالی یکبار هم همدیگه رو نمی بینیم، از تمام رفقای گرمابه و گلستان بیشتر به کار آدم میاد. حرفهایی رو بهشون میگی که هیچوقت نمیتونی به رفیق چندین ساله ات بگی.

نمیدونم همه اینجوری هستند یا نه، ولی من به صورت دوره ای (مثلا هر سه هفته یک بار) به طرز عجیبی میریزم به هم. انگار غم عالم روی سرم هوار میشه. عجیب دلم میگیره. در حدی که بغض گلوم رو فشار میده. شدیدا احساس تنهایی میکنم و دنیا با همه بزرگیش برام تنگ و تار میشه. توی این مواقع هیچ چیز مثل گپ زدن با یک دوست نمیتونه آرومم میکنه. هر دوستی هم این کارکرد رو نداره. بستگی به موقعیتش داره. گاهی دوست چندین ساله، و گاهی یک دوست مجازی که حتی یکبار هم ندیدمش. انگار هر دوستی رو بهر کاری ساختند!

قدر دوستانمون رو بدونیم و خدا رو بابت این نعمت شاکر باشیم لطفا!