الدین

این پست در پاسخ به دعوت محمد منصوری بروجنی به یک بازی وبلاگی نوشته میشه:

من تو دوران دبیرستان خیلی اجتماعی نبودم و سرم به درسم بود بیشتر. ولی وارد دانشگاه که شدم وارد یک فضا و جو جدید شدم و بیشترین تاثیر در این تغییر فضا رو صادق (ماه داماد!) روی من گذاشت. صادق خودش وبلاگ داشت و من هم وبلاگش رو میخوندم و این جدی ترین برخورد من با فضای وبلاگ نویسی بود تا اون موقع. صادق به من هم پیشنهاد داد که وبلاگ درست کنم و من هم بعد از مدتی تصمیمم رو گرفتم و وارد این قصه شدم. اسم وبلاگ اولم "قرص ماه" بود. وجه تسمیه اش رو اولین باره که دارم میگم: چند وقت قبلش سر کلاس ادبیات چند نفر از بچه ها شعر میخوندند. توی یکی از این شعرها یک جمله ای به این مضمون بود که "دکتر برای سیاهی شب قرص ماه تجویز کرد". من از این تعبیر خوشم اومد و همین شد اسم اولین وبلاگ من.  

قرص ماه تقریبا  خوب پیش رفت . اکثر پست هام کوتاه بود و خودم هم دوستش داشتم. یک بار صادق به من گفت تو فلانی رو میشناسی؟ گفتم نه. گفت همونیه که به فلان اسم برات کامنت گذاشته. گفتم نمیشناسمش. بعدا طرف رو نشونم داد و فهمیدم همدانشکده ای خودمونه. برام جالب بود که  یک دوست مجازی رو در واقعیت میدیدم! کار جلو رفت تا رسیدیم به انتخابات 88 و ما ادریک 88! شب انتخابات و قبل از اعلام نتیجه یک پست گذاشتم و راهی ستاد میرهادی شدم. بعد از اعلام اولین سری نتایج جلوی ستاد  آن اتفاقات کذایی افتاد و من مبهوت و وحشت زده همون نصف شب که رسیدم خونه پست رو حذف کردم. بعد از خطبه ی معروف رهبری (که تا قبلش فکر میکردیم ایشون در راستای آشتی ملی حرف میزنند) یک پست خیلی تند گذاشتم. اون موقع هم دستگیری مثل نقل و نبات بود. چند نفری زنگ زدند و قانعم کردند که پست را حذف کنم.

یک بار که چند نفر از بچه های فعال سیاسی اومده بودند تو پارک جلوی دانشگاه ما، صادق من را به محمد منصوری معرفی کرد و گفت فلانی وبلاگ قرص ماه رو مینویسه. محمد منصوری اون موقع بیگاه ها رو داشت و دیدم همون شب من رو لینک کرد. از وبلاگ بیگاه ها با بعضی ها از طریق مجازی آشنا شدم که بعدا رفاقتمون حقیقی و صمیمی میشد، مثل ضرغام.  

متاسفانه علیرغم همه این احتیاطاتی که داشتم قرص ماه فیلتر شد.  حس بدی بود. مدتی تو خماری وبلاگ بودم و با اینکه دلم تنگ شده بود اما وبلاگی نداشتم. در همین حین چند نفر از دوستان وبلاگ گروهی الدین رو راه انداخته بودند و من مطالبش رو میخوندم. بعد از چند وقت  میثم و محمد موقع ناهار توی سلف دانشگاه به من پیشنهاد دادند که من به جمع الدین بپیوندم. من همونجا گفتم اتفاقا یک پست هم توی ذهنم دارم: «زمان بیهقی برای سنگ زدن "مشتی رند را سیم" می دادند، الان به همون جماعت بی سیم می دند!». قرار شد فکر کنم و جواب بدم اما جواب من از همون موقع مثبت بود! باید یک اسم مستعار برای خودم انتخاب میکردم که به "الدین" ختم بشه. انتخابهام محدود بود چون اکثرش رو قبلی ها برداشته بودند. بعد از کلی پایین و بالا کردن "شرف الدین" رو انتخاب کردم. توی الدین مشغول شدم و با سایر رفقا پست میگذاشتیم.

کم کم نویسنده های فعال رفتند کنار و فقط مونده بودیم من و محی الدین و سراج الدین. محی الدین و سراج الدین هم کم کم کناره گیری کردند و  آخرها شده بود وبلاگ اختصاصی من! ابایی ندارم از اینکه بگم دوست داشتم الدین شبیه تورجان باشه. الدین هم جلو اومد و دولت مهرورزی جای خودش رو به دولت اعتدال داد. پست ها کمتر سیاسی بود. اما یک پست درباره زندان قصر کرکره الدین هم پایین کشید و الدین هم به مقام رفیع فیلترینگ نائل اومد. از همون موقعی که الدین فیلتر شد گفتم باید یکی دیگه راه بندازم و با کمی تاخیر الدین2 راه افتاد. ترسم از این بود که الدین2 نتونه مخاطب قبلش رو پیدا کنه اما شکر خدا وارد یک حلقه وبلاگی خوب شدم و حتی بازدیدهام بیشتر هم شد. امیدوارم هت تریک نکنم و این یکی دیگه فیلتر نشه!

  آری، اینچنین بود برادر!