الدین

"همان انقلاب سال 57 برایمان کافی بود"؛ همه ما بارها این جمله را شنیده ایم. آنقدر این عبارت را از مردم کوچه و بازار گرفته تا نحبگان سیاسی شنیده ایم که به نظر می رسید پرهیز از انقلابی گری حد مشترک تفکر و کنش سیاسی عموم مردم شده است. 

اما اعتراضات اخیر این تصور را با چالش روبرو کرد. در اعتراضات اخیر مجددا رومانتیسم انقلابی خودنمایی کرد و مردم عادی و حتی بخشی از فعالین سیاسی به تغییرات انقلابی علاقه نشان دادند. در شبکه های اجتماعی نیز این موج با استقبال مواجه شد که حاکی از تمایل جامعه به اقدامات غیر منطقی و کنش های احساسی، تند و آسیب زا  است.

شرایط برای کسانی که حقیقتا به پرهیز از انقلاب اعتقاد دارند، وقتی نگران کننده تر می شود که پس از صحبت کردن با مردم متوجه می شویم آرام نگهداشتن مردم و دعوت آنها به اعتراضات مسالمت آمیز دشوار شده است. دعوت مردم به رضایت دادن به اصلاح تدریجی، امید بستن به صندوق رای، فعالیت مدنی، اعتراضات مسلامت آمیز و پرهیز از خشونت، تغییر ساختار و انقلاب در حالی که در طول سالهای گذشته نتیجه درخوری از این روش ها کسب نکرده اند سخت شده است. 

وقتی مردم می بینند تمامی راههای دموکراتیک به مبارزه با فساد، تامین عدالت اجتماعی، حل مشکل بیکاری، رشد قدرت اقتصادی، بهبود آزادی های اجتماعی و سیاسی ختم نمی شود، نمی توان از آنها انتظار داشت که به روش های مسالمت آمیز و تدریجی وفادار بمانند. 

درچنین شرایطی راهکار مناسب برای تمامی کسانی که خواهان اصلاحات و پرهیز از انقلاب هستند این نیست که به مردم بگویند اگر میخواهید ایران سوریه نشود اعتراض نکنید، چرا که حکومت در مقابل اعتراضات شدت عمل به خرج می دهد و این مسیر نهایتا به شورش و انقلاب ختم می شود. بلکه باید رویشان را به سمت حاکمیت بگیرند و بگویند اگر شما اصلاح نکنید این اعتراضات هر از چندی سر بلند می کنند و نهایتا ایران سوریه خواهد شد.

اصرار بر نقش دولت های خارجی در این اعتراضات، حتی در صورت صحت تلاشی است برای ندیدن واقعیت و پرهیز از اصلاح.  امروز هر ایرانی که دلش برای ایران می تپد چه اصلاح طلب و چه اصولگرا، چه از طبقه فرودست و چه از طبقه متوسط، مذهبی یا غیر مذهبی، باید تمرکز خود را بر یافتن و پیاده سازی راه های قانع کردن حکومت به اصلاح امور و به ویژه پذیرش راهکارهای اعتراض مدنی قرار دهد.

فراموش نکنیم که هنوز بحران ورشکستگی بانک ها، صندوق های بیمه، بی آبی و آلودگی محیط زیست به مرز انفجار نرسیده است (البته زمان برخی از آنها چندان دور نیست) که اگر برسد با وجود چنین جامعه ناراضی و ناامیدی کنترل شرایط غیر ممکن خواهد بود. در آن روز همه ما خواهیم باخت.