الدین

اگر از من بپرسند که در دوران معاصر چه چیزی بیشترین ضربه را به ایران زده است خواهم گفت: نبود عقلانیت و و جود باورهای موهومی که بین ما و واقعیت فاصله انداخته اند. اجازه دهید بیشتر توضیح دهم. انسانی را تصور کنید که پایش دچار خونریزی است و وقتی به او می گویند پیگیر درمانت باش می گوید نخیر آقا، دردی که تو را نکشد قوی ترت خواهد کرد.

 ادعای این فرد حقیقتا جذاب است و احتمالا گاهی اوقات درست هم باشد اما این باور مانع برقراری ارتباط با واقعیت در این فرد شده است و اجازه نمی دهد خونی که از پایش می رود و احتمال مرگ را ببیند. جامعه ایرانی مالامال از این اعتقادهاست. اعتقادهایی که بین ما و واقعیت فاصله انداخته اند.اعتقاد هایی که نه می شود آنها را اثبات کرد و نه رد و گاه به شدت رنگ مذهب  به خود گرفته اند.

برای مثال در همین تحریم های هسته ای که می رفت کمر ایران را خم کند عده ای می گفتند این هزینه استقلال و عدالت خواهی ماست و حاضریم هر هزینه ای را برای این آرمان ها بدهیم. و یا می گفتند اگر ما مقاومت کنیم یاری خدا خواهد رسید و همانطور که پیامبر از شعب ابوطالب خارج شد ما نیز نجات خواهیم یافت و قطعا"آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند". اینها نیز جمله های قشنگی هستند اما آیا واقعیت هم دارند؟ 

جذابیت هیجانی این باورها مانع از دیدن این واقعیت می شود که تحریم فاصله طبقاتی را در ایران افزایش داد و عده ای را به ثروت های میلیاردی رساند. حتی مانع از دیدن این موضوع می شود که کشورهای همسایه ما مانند قطر نهایت استفاده را از این فرصت کردند و با استخراج گاز از حوزه های مشترک سود بزرگی نصیبشان شد که از همان سود برای ضربه زدن به ایران نهایت استفاده را کردند.

سوال مهم دیگر این است که آیا اصلا می شود صحت این دست ادعاها را بررسی کرد؟ مثلا اگر ما ۱۵۰ سال مانند یاران پیامبر فقط دانه خرما می خوردیم  و وقتی همه چیزمان را از دست داده بودیم پای میز مذاکره می رفتیم، صاحبان ادعای لزوم صبر می گفتند اگر ۱۵۰ سال و یک روز صبر کرده بودید فتح المبین خدا فرامی رسید و شما کم طاقتی نشان دادید. باورهایی از این دست را نه می شود اثبات کرد و نه رد، تنها می شود به پای آنها سوخت. نویسنده منکر امدادهای غیبی نیست اما حمایت از هر ادعایی با استفاده از امدادهای غیبی خطرناک است.

دلیل اینکه که به روحانی رای می دهم این است که دولت او را بیشتر از سایر گزینه ها در مسیر دوری جستن از این باورهای موهوم و مخرب و همچنین  در مسیر عقلانیت می بینم. حسن روحانی در موضوع برجام نشان داد که آرامش و زندگی مردم برای او اهمیت بیشتری نسبت به باورهای به ظاهر جهادطلبانه و انقلابی گرایانه دارد که متاسفانه رنگ آخرالزمانی هم به خود گرفته اند. در طرح سلامت و افزایش حقوق افراد تحت پوشش بهزیستی نشان داد که در رفع فقر پیرو عقلانیت است و به جای توزیع یارانه های بی هدف که ثروت کشور را نابود خواهند کرد به دنبال توانمندسازی فقرا است. 

روحانی با بازگرداندن شرکت های نفتی خارجی نشان داد که اهل و حساب و کتاب است و حاضر نیست تحت هیچ فشاری برداشت از حوزه های مشترک نفت و گاز را فدای کسب سود و ثروت اندوزی برخی شرکت های نفتی وابسته به نهادهای نظامی کند که در پشت ادعاهای ایدئولوژیک «استقلال»، «نگاه به درون» و «ما می توانیم» پنهان شده اند. به روحانی رای می دهم چرا که در مسیر عقلانیت جدیت بیشتری دارد و جامعه را به زندگی می خواند نه مرگ. او مرگ را با باورهای بی پایه زندگی بهشتی نشان نمی دهد.