شهید سید محمدباقر صدر یکی از شخصیتهای محبوب زندگی من است. مردی مبارز و اندیشمند از خانواده ای بزرگ که به حق می شود او را جزو نوابغ معاصر دانست. یکی از ویژگی های بارز شهید صدر، جمع بین علم و عمل بود. او چنان بر سر عقیده خود ایستادگی کرد که رژیم بعث عراق به طرز وحشیانه ای او و خواهرش را به شهادت رساند.
از آنجایی که من علاقه زیادی به شهید صدر داشتم و از کتابهای ایشان بسیار آموخته بودم، در تابستان 95 روزی در نجف اشرف تصمیم گرفتم مزار ایشان را پیدا کنم و فاتحه ای بخوانم. میدانستم که ایشان را (بر خلاف سایر اعضای شاخص خاندانشان که در کاظمین مدفون اند) در قبرستان وادی السلام نجف دفن کرده اند. از خیابان داخل وادی السلام تاکسی گرفتم و گفتم میخواهم بروم سر مزار محمدباقر صدر. سوار که شدم گفت اینجا باید بگویی "شهید اول" تا با شهید دوم یعنی سیدمحمد صدر (پدر مقتدی صدر) اشتباه گرفته نشود. من را برد و جلوی یک ساختمان خیلی بزرگ پیاده کرد. چندبار پرسیدم اینجا مزار شهید صدر است؟ مطمئنی؟ گفت بله.
پیاده که شدم دیدم کارگرها مشغول ساخت و ساز یک بنای عظیم با گنبد و گلدسته در محوطه ای بسیار بزرگ هستند. از داخل یک راهروی طولانی رد شدم و رسیدم به قبر شهید صدر و فاتحه ای خواندم. با اینکه جنازه بنت الهدی (خواهر شهید صدر) مفقود است و کسی نمی داند که او کجا مدفون است، اما برای او هم به صورت نمادین اتاقی در نظر گرفته بودند و حتی زیارتنامه اختصاصی نوشته بودند!
بعد از خواندن فاتحه برگشتم داخل محوطه. یک نگهبان آنجا بود که بعدا فهمیدم از همرزمان مقتدی بوده و زمان حمله آمریکایی ها به نجف، جزو مبارزین بوده. پرسیدم اینجا قرار است دانشگاه یا پژوهشگاهی به نام شهید صدر تاسیس شود؟ گفت نه. گفتم کتابخانه یا مرکز فرهنگی می شود؟ گفت نه. گفتم پس کاربری اینجا چیست؟ گفت مقبره شهید صدر است. گفتم آخر به این بزرگی؟! جوابی داد که تعجبم را بیشتر کرد. گفت: مگر سید الخمینی مقبره به آن بزرگی ندارد؟! خب ما هم برای شهید صدر شبیه آن را درست کردیم!! آنجا بود که در دلم گفتم چه کسی فکر میکرد سنت سیئه گنبد و بارگاه سازی کار را به اینجا بکشد که اینگونه باعث چشم و هم چشمی شود!!
این روزها سالگرد شهادت مظلومانه شهید صدر است.
